Πάσχα

"Πεσμένο" τον είδε, μου είπε.
Δεν ξέρω. Κάτι μας τριγυρίζει, δεν ξέρω τι.
Άλλο ένα Πάσχα μαζί, γι΄αυτό το λόγο.
Ποτέ δεν ξέρεις ποιος θα λείπει το επόμενο.
Ίσως κι εγώ.

Καλό σου ταξίδι....

Τώρα είστε μαζί. Εδώ και μερικές μέρες.
Τον προσπέρασες, σε προσπέρασε, τον ακολούθησες.
Το ήξερες. Εγώ δεν ήξερα.
Τρεις μήνες άντεξες μακριά του.
Εκείνος καθόλου.
Να είστε ευτυχισμένοι εκεί.
Την προηγούμενη Δευτέρα. Εγώ το έμαθα την επόμενη Δευτέρα.
Δεν θα άλλαζε τίποτα.
Οι ρόλοι σας στο θέατρο της ζωής ήταν σύντομοι.
Το θέατρο συνεχίζεται.
Ο συγγραφέας δεν έχει πει σε κανέναν μας πότε θα είναι η τελευταία μας σκηνή.
Μας το λέει την τελευταία στιγμή.
Εκείνος ξέρει το γιατί.

Μια απόφαση ήταν!

Μια απόφαση ήταν. Ένα τηλέφωνο και δυο λέξεις.
Ταχυπαλμία μέχρι να το ξεστομίσω, αλλά μετά... χαλάρωση.
Λες και μιλούσα για κάτι ξένο.
Λες και πίστευα αυτά που έλεγα.
Μάλλον τα πίστευα, αλλά δεν ήθελα να το παραδεχτώ.
Εκείνος γέλασε. "Το ήξερα χρόνια!" μου είπε.
Με πλήγωσαν αυτά του τα λόγια, μα δεν το έδειξα.
Εγώ δεν το ήξερα, ούτε το ξέρω ακόμα.
Κι ας είπα, ότι είπα.
Πάντα το ήθελα και πάντα θα το θέλω.
Γι' αυτό εγώ "δεν το ήξερα" και δεν θέλω να το μάθω και να το δεχτώ ποτέ.
Μέχρι την τελευταία στιγμή θα ελπίζω.
Ακόμα κι αν το δω σε ξένα χέρια....
Τίποτα δεν τέλειωσε ακόμα.
Κάτι μου λέει πως, θα με χτυπήσουν τα κύματα, μα δεν θα με πνίξουν.
Θα βγω στη στεριά, για να κοιτάω καλύτερα τη θάλασσα.
Όλα τα δεδομένα δείχνουν αυτό που είπα.
Μίλησε η λογική.
Η καρδιά μου όμως λέει, πάντα δικό σου ήταν και θα μείνει.
"Κάθε εμπόδιο για καλό", είπε ο άλλος.
Μπορεί να είναι κι έτσι.
Θα δείξει.
Η καρδιά μου δεν είναι θλιμμένη κι αυτό κάτι μου λέει.
Σα να μου 'πε κάτι το λευκό καραβάκι. Θα δείξει.

Το περίμενα...

΄Ηξερα ότι θα βρέξει....

Πήρα τα μυνήματα και κατάλαβα....